Zażalenie na zarządzenie o odmowie przyjęcia zażalenia

Prawo

karne

Kategoria

zażalenie

Klucze

błąd, naruszenie przepisów, odmowa, postanowienie, prawo wniesienia zażalenia, prokurator, skargodawca, umorzenie śledztwa, uzasadnienie, zarządzenie, zażalenie

Dokument "Zażalenie na zarządzenie o odmowie przyjęcia zażalenia" służy do złożenia formalnego protestu w sytuacji, gdy instytucja odmawia przyjęcia zażalenia. W dokumencie zawarte są szczegóły dotyczące powodów zażalenia oraz prośba o ponowne rozważenie decyzji przez instytucję. Zażalenie to ważne narzędzie, pozwalające na ochronę swoich praw i interesów.

Warszawa, 15.03.2024

Jan Kowalski

Kancelaria Radcy Prawnego Jan Kowalski

ul. Nowogrodzka 12/3, 00-511 Warszawa

505-505-505, e-mail: [email protected]

pełnomocnik Anna Nowak

sygn. akt JK/2024/123

Sąd Rejonowy

w Warszawie

V Wydział Karny

za pośrednictwem

Prokuratora Rejonowego

w Warszawie

Zażalenie

na zarządzenie Prokuratora Rejonowego w Warszawie z 10.02.2024 r. o odmowie

przyjęcia zażalenia na postanowienie z 20.01.2024 r. o umorzeniu śledztwa

Na podstawie art. 462 § 1 k.p.k.:

1. zaskarżam powyższe zarządzenie w całości,

2. zaskarżonemu zarządzeniu zarzucam naruszenie przepisów postępowania, które mogło

mieć wpływ na treść zarządzenia, a to art. 425 § 1 k.p.k., poprzez bezzasadne

przyjęcie, że postanowienie o umorzeniu śledztwa o przestępstwo z art. 233 § 1 k.k. w

sprawie Anna Nowak, która składała zeznania w sprawie o stwierdzenie nabycia

spadku, nie narusza praw Jan Kowalski, podczas gdy prawidłowa ocena powinna

prowadzić do wniosku przeciwnego,

3. wnoszę o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.

Uzasadnienie

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Warszawie zarządzeniem z 10.02.2024 r.

odmówił przyjęcia zażalenia na postanowienie z 20.01.2024 r. o umorzeniu śledztwa

złożonego przez Jana Kowalskiego. Prokurator wskazał, że Janowi Kowalskiemu nie służy

prawo do wniesienia zażalenia na wskazane orzeczenie, albowiem nie jest on

pokrzywdzonym, gdyż czyn z art. 233 § 1 k.k. jest przestępstwem przeciwko wymiarowi

sprawiedliwości i brak zachowania kryterium bezpośredniości, o jakim mowa w definicji

pokrzywdzonego w art. 49 § 1 k.p.k. Ponadto prokurator wskazał, że w wyniku czynu z art. 233 § 1 k.k.

nie doszło do naruszenia praw Jana Kowalskiego.

Zarządzenie prokuratora jest oczywiście błędne i dlatego powinno zostać uchylone.

Jest bezsporne, że przestępstwo z art. 233 § 1 k.k. jest czynem przeciwko wymiarowi

sprawiedliwości i dlatego brak indywidualnie określonego pokrzywdzonego. Tym samym Jan

Kowalski nie może być pokrzywdzony przestępstwem z art. 233 § 1 k.k. Nie oznacza to jednak,

że nie przysługuje mu prawo do złożenia zażalenia na postanowienie o umorzeniu śledztwa o

wskazany czyn. Wskazane prawo gwarantuje mu treść art. 425 § 1 k.p.k. W dniu 05.01.2024 r. Jan Kowalski złożył zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa

przez Annę Wiśniewską, która składała zeznania w charakterze świadka w sprawie o stwierdzenie

nabycia spadku po matce Jana Kowalskiego - Marii Kowalskiej. Rozstrzygnięcie we wskazanej

sprawie cywilnej miało zasadnicze i bezpośrednie znaczenie dla sytuacji prawnej Jana

Kowalskiego, ponieważ sąd cywilny rozstrzygał sprawę dotyczącą tego, czy Jan Kowalski jest

spadkobiercą ustawowym, czy też dziedziczenie następuje na podstawie testamentu, co z

kolei eliminowało go z kręgu osób uprawnionych do spadku po Marii Kowalskiej. Zeznania

Anny Wiśniewskiej w istotnej mierze przyczyniły się do wydania niekorzystnego dla Jana

Kowalskiego orzeczenia, co wskazuje na to, że wskutek przestępstwa z art. 233 § 1 k.k. doszło

do naruszenia jego praw.

Powyższe argumenty uzasadniają wniosek, że Jan Kowalski jest osobą uprawnioną do

wniesienia zażalenia na postanowienie o umorzeniu śledztwa o czyn z art. 233 § 1 k.k., a

zatem zażalenie jest w pełni zasadne.

Jan Kowalski

W podsumowaniu dokumentu należy jeszcze raz zaznaczyć powody zażalenia oraz zakończyć dokument mocnym apelem o ponowne rozważenie sprawy przez odpowiedni organ. Warto również podkreślić, że zażalenie to formalny krok, który może otworzyć drogę do dalszych działań prawnych w przypadku nieuwzględnienia argumentów zawartych w dokumencie.